Słowo na niedzielę

14.11.2021 r. XXXIII Niedziela Zwykła

Liturgia Słowa:

Dn 12, 1-3, Ps 16 (15), 5 i 8. 9-10. 11, Hbr 10, 11-14. 18

Mk 13, 24-32

Słowa Ewangelii według Świętego Marka

Jezus powiedział do swoich uczniów:

«W owe dni, po wielkim ucisku, „słońce się zaćmi i księżyc nie da swego blasku. Gwiazdy będą spadać z nieba i moce na niebie” zostaną wstrząśnięte.

Wówczas ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego w obłokach z wielką mocą i chwałą. Wtedy pośle On aniołów i „zgromadzi swoich wybranych z czterech stron świata, od krańca ziemi po kraniec nieba”.

A od figowca uczcie się przez podobieństwo. Kiedy już jego gałąź nabrzmiewa sokami i wypuszcza liście, poznajecie, że blisko jest lato. Tak i wy, gdy ujrzycie te wydarzenia, wiedzcie, że to blisko jest, u drzwi.

Zaprawdę, powiadam wam: Nie przeminie to pokolenie, aż się to wszystko stanie. Niebo i ziemia przeminą, ale słowa moje nie przeminą. Lecz o dniu owym lub godzinie nikt nie wie, ani aniołowie w niebie, ani Syn, tylko Ojciec».

Komentarz

Gotowość naszego pokolenia na przyjście Pana

Kiedy słyszymy o różnych katastrofach i zbliżającym się końcu świata, ogarnia nas lęk i przerażenie. Dzisiejsza Ewangelia mówi o końcu świata i przyszłych wydarzeniach. Pierwsze przyjście Pana dziejów i historii dokonało się w pokorze i uniżeniu, przy drugim Pan objawi się w chwale. Nie wiemy, kiedy to nastąpi, dlatego Jezus prosi, byśmy byli w ciągłej gotowości. Bóg pragnie, aby nasze serca zawsze były otwarte. Pozostawił nam czas, by się nawrócić, wyznać grzechy i pojednać się z Nim, z innymi i ze sobą.

07.11.2021 r. XXXII Niedziela Zwykła

Liturgia Słowa:

1 Krl 17, 10-16, Ps 146 (145), 6c-7. 8-9a. 9b-10, Hbr 9, 24-28

Mk 12, 41-44 - krótsza

Słowa Ewangelii według Świętego Marka

Jezus, usiadłszy naprzeciw skarbony, przypatrywał się, jak tłum wrzucał drobne pieniądze do skarbony. Wielu bogatych wrzucało wiele. Przyszła też jedna uboga wdowa i wrzuciła dwa pieniążki, czyli jeden grosz.

Wtedy przywołał swoich uczniów i rzekł do nich: «Zaprawdę, powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła najwięcej ze wszystkich, którzy kładli do skarbony. Wszyscy bowiem wrzucali z tego, co im zbywało; ona zaś ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała na swe utrzymanie».

Komentarz

Dar dany z miłości

Ludziom bogatym, którzy wrzucają wiele do skarbony, niczego nie brakuje, nie ponoszą oni żadnej straty. Natomiast uboga wdowa, która wrzuca dwie drobne monety, oddaje wszystko, co ma na swoje utrzymanie. Jej dar jest dobrowolny. Nie ogłasza tego wokół siebie. Tylko Bóg widzi jej gest. Jezus z pokorą wdowy zestawia pychę i obłudę uczonych w Piśmie. I to właśnie uboga, prosta kobieta, która wypełnia przykazanie miłości Boga, jest prawdziwym nauczycielem. Ona oddaje Mu wszystko i zawierza Jego Opatrzności. Bóg zawsze patrzy na nasze serce. Wielkość naszego daru wobec Boga zależy od wielkości miłości.

31.10.2021r. XXXI Niedziela Zwykła

Liturgia Słowa:

Pwt 6, 2-6, Ps 18 (17), 2-3a. 3b-4. 47 i 51ab, Hbr 7, 23-28

Mk 12, 28b-34

Słowa Ewangelii według Świętego Marka

Jeden z uczonych w Piśmie podszedł do Jezusa i zapytał Go: «Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań?»

Jezus odpowiedział: «Pierwsze jest: „Słuchaj, Izraelu, Pan Bóg nasz jest jedynym Panem. Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą”. Drugie jest to: „Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego”. Nie ma innego przykazania większego od tych».

Rzekł Mu uczony w Piśmie: «Bardzo dobrze, Nauczycielu, słusznie powiedziałeś, bo Jeden jest i nie ma innego prócz Niego. Miłować Go całym sercem, całym umysłem i całą mocą i miłować bliźniego jak siebie samego znaczy daleko więcej niż wszystkie całopalenia i ofiary».

Jezus, widząc, że rozumnie odpowiedział, rzekł do niego: «Niedaleko jesteś od królestwa Bożego». I nikt już nie odważył się Go więcej pytać.

Komentarz

Co to znaczy miłować

Dziś Jezus mówi o miłości, miłości Boga i bliźniego. Miłość jest jedna. O tym, czy ktoś kocha Boga, świadczy jego postawa wobec bliźniego. A jeśli ktoś kocha bliźniego, to ma to swoje źródło w miłości do Boga. W miłości nie ma miejsca na półśrodki. Trzeba miłować całym sobą. Bóg chce całego serca, umysłu i całej duszy. Kocha się bezwarunkowo, w sposób nieograniczony i ponad wszystko. Miłość polega na oddaniu Bogu całego swojego życia, oddania Mu wszystkiego, co się posiada, tak jak uboga wdowa, która wrzuciła do skarbony wszystko, co miała. Wyrazem miłości jest także okazywanie szacunku, wierność, służba. Kto kocha, ten przestrzega przykazań. Czy jesteśmy gotowi na taką miłość?

24.10.2021 r. XXX Niedziela Zwykła

Liturgia Słowa:

Jr 31, 7-9, Ps 126 (125), 1b-2b. 2c-3. 4-5. 6, Hbr 5, 1-6

Mk 10, 46b-52

Słowa Ewangelii według Świętego Marka

Gdy Jezus wraz z uczniami i sporym tłumem wychodził z Jerycha, niewidomy żebrak, Bartymeusz, syn Tymeusza, siedział przy drodze. A słysząc, że to jest Jezus z Nazaretu, zaczął wołać: «Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną!» Wielu nastawało na niego, żeby umilkł. Lecz on jeszcze głośniej wołał: «Synu Dawida, ulituj się nade mną!»
Jezus przystanął i rzekł: «Zawołajcie go». I przywołali niewidomego, mówiąc mu: «Bądź dobrej myśli, wstań, woła cię». On zrzucił z siebie płaszcz, zerwał się na nogi i przyszedł do Jezusa.
A Jezus przemówił do niego: «Co chcesz, abym ci uczynił?»
Powiedział Mu niewidomy: «Rabbuni, żebym przejrzał».
Jezus mu rzekł: «Idź, twoja wiara cię uzdrowiła». Natychmiast przejrzał i szedł za Nim drogą.

Komentarz

Panie, żebym przejrzał”

Wiara uzdrawia, daje światło, przejrzenie. Warto o tym pamiętać, bo bardzo często w życiu duchowym jesteśmy jak ten niewidomy pod Jerychem. W chwilach trudnych, gdy szukamy Boga, wołamy do Niego. Chcemy, by nas usłyszał i pomógł nam. Ale świat i inni ludzie próbują zagłuszyć i nas, i Boga. Nie chcą, by nasz głos dotarł do Niego, aby On mógł odpowiedzieć. Zagłuszają kolorowymi reklamami, a nawet ateistycznymi billboardami, zakłamując rzeczywistość. Tymczasem „żebym przejrzał” dosłownie po grecku oznacza: „żebym spojrzał w górę”. Te słowa powinny być naszą codzienną modlitwą, abyśmy podnieśli wzrok, spojrzeli w górę i widzieli Jezusa w naszym życiu

17.10.2021 r. XXIX Niedziela Zwykła

Liturgia Słowa:

Iz 53, 10-11, Ps 33 (32), 4-5. 18-19. 20 i 22, Por. Mk 10, 45

Mk 10, 42-45

Słowa Ewangelii według Świętego Marka

Jezus, przywoławszy Dwunastu, powiedział do nich:

«Wiecie, że ci, którzy uchodzą za władców narodów, uciskają je, a ich wielcy dają im odczuć swą władzę. Nie tak będzie między wami. Lecz kto by między wami chciał się stać wielkim, niech będzie sługą waszym. A kto by chciał być pierwszym między wami, niech będzie niewolnikiem wszystkich. Bo i Syn Człowieczy nie przyszedł, aby mu służono, lecz żeby służyć i dać swoje życie jako okup za wielu».

Komentarz

Zmień kierunek działania

Uczniowie Jakub i Jan są wierni, swoją przyszłość wiążą ze swoim Mistrzem. Mają zapał, są ambitni, pragną władzy. To nic złego. Tyle tylko, że myślą w kategoriach czysto ludzkich. Jezus zaprasza nas, abyśmy Mu towarzyszyli i potrzebuje zapału ludzi, ale w dziele odkupienia. Uczniowie, których powołał Jezus, nie są doskonali. My też jesteśmy słabi. Ale gdy powierzymy Mu swoje życie, On nas umocni. Zmieni kierunek naszej energii – staniemy się ludźmi gotowymi do poświęceń, do ofiar, ludźmi pragnącymi mieć udział w Jego zmartwychwstaniu.

< Poprzednia | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | Następna >

PARAFIA POD WEZWANIEM BŁOGOSŁAWIONEGO IGNACEGO KŁOPOTOWSKIEGO Otwock