Słowo na Niedzielę
14.03.2021 r. IV Niedziela Wielkiego Postu
Liturgia Słowa:
2 Krn 36, 14-16. 19-23, Ps
137, 1-2. 3. 4-5. 6, Ef 2, 4-10
J 3, 14-21
Słowa Ewangelii
według Świętego Jana
Jezus powiedział do Nikodema: «Jak Mojżesz
wywyższył węża na pustyni, tak trzeba, by wywyższono Syna Człowieczego, aby
każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne. Tak bowiem Bóg umiłował świat,
że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął,
ale miał życie wieczne. Albowiem Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby
świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony. Kto wierzy w
Niego, nie podlega potępieniu; a kto nie wierzy, już został potępiony, bo nie
uwierzył w imię Jednorodzonego Syna Bożego.
A sąd polega na tym, że światło przyszło na
świat, lecz ludzie bardziej umiłowali ciemność aniżeli światło: bo złe były ich
uczynki. Każdy bowiem, kto źle czyni, nienawidzi światła i nie zbliża się do
światła, aby jego uczynki nie zostały ujawnione. Kto spełnia wymagania prawdy,
zbliża się do światła, aby się okazało, że jego uczynki zostały dokonane w
Bogu».
Komentarz
Droga do światła
Wielki Post jest czasem, w którym uświadamiamy
sobie, że Bóg nas miłuje, że daje nam najcenniejszy dar – swojego Syna, abyśmy
mieli życie. Bóg pragnie, abyśmy mocno wierzyli w tę prawdę, żeby nikt z nas
zginął. Biedny jest człowiek, który nie wierzy i odrzuca miłość Boga lub krąży
po bezdrożach, bo w jego życiu panują ciemności, gubi się. Tymczasem wiara
rozświetla nasze drogi, daje szczęście, prawdziwą radość. Wielki Post jest
właśnie taką drogą do światła. I my możemy nią podążać, jeśli staniemy w prawdzie
o naszym życiu przed Bogiem i odsłonimy przed Nim nasze serce tak jak Nikodem.
Bóg nas kocha, więc pomoże nam swoją obecnością, da światło i życie..
07.03.2021r. III Niedziela Wielkiego Postu
Liturgia Słowa:
Wj 20, 1-17, Ps 19, 8-9.
10-11, 1 Kor 1, 22-25
Słowa Ewangelii według Świętego
Jana
Zbliżała się pora Paschy żydowskiej i Jezus
przybył do Jerozolimy. W świątyni zastał siedzących za stołami bankierów oraz
tych, którzy sprzedawali woły, baranki i gołębie. Wówczas, sporządziwszy sobie
bicz ze sznurów, powypędzał wszystkich ze świątyni, także baranki i woły,
porozrzucał monety bankierów, a stoły powywracał. Do tych zaś, którzy
sprzedawali gołębie, rzekł: «Zabierzcie to stąd i z domu mego Ojca nie róbcie
targowiska!» Uczniowie Jego przypomnieli sobie, że napisano: «Gorliwość o dom
Twój pochłonie Mnie».
W odpowiedzi zaś na to Żydzi rzekli do Niego:
«Jakim znakiem wykażesz się wobec nas, skoro takie rzeczy czynisz?» Jezus dał
im taką odpowiedź: «Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzy dni wzniosę ją na nowo».
Powiedzieli do Niego Żydzi: «Czterdzieści sześć
lat budowano tę świątynię, a Ty ją wzniesiesz w przeciągu trzech dni?».
On zaś mówił o świątyni swego ciała. Gdy
zmartwychwstał, przypomnieli sobie uczniowie Jego, że to powiedział, i
uwierzyli Pismu i słowu, które wyrzekł Jezus.
Kiedy zaś przebywał w Jerozolimie w czasie
Paschy, w dniu świątecznym, wielu uwierzyło w Jego imię, widząc znaki, które
czynił. Jezus natomiast nie zawierzał im samego siebie, bo wszystkich znał i
nie potrzebował niczyjego świadectwa o człowieku. Sam bowiem wiedział, co jest
w człowieku.
Komentarz
Świątynia, a nie targowisko
Świątynia oznacza miejsce spotkania człowieka z Bogiem. Powinna być wolna od
wszelkich ludzkich interesów. Jezus wskazuje w ten sposób, jak ważna jest
czystość wiary. Tymczasem dramatem współczesnego człowieka jest to, że bardzo
często czyni targowiskiem własne serce i sumienie. Człowiek gubi się, żyjąc
jedynie własnymi interesami. Gubi się, kiedy w jego życiu wszystko staje się
ważniejsze od Boga. Jezus pokazuje nam również, że On sam jest nową świątynią.
Prowadzi nas w ten sposób do tajemnicy zmartwychwstania. Dlatego praca nad
własnym sumieniem jest ciągłą drogą paschalną, drogą do nawrócenia i życia.
28.02.2021 r. II Niedziela Wielkiego Postu
Liturgia Słowa:
Rdz 22, 1-2. 9-13. 15-18,
Ps 116B, 10 i 15. 16-17. 18-19, Rz 8, 31b-34
Mk 9, 2-10
Słowa Ewangelii według Świętego Marka
Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i Jana i
zaprowadził ich samych osobno na górę wysoką. Tam się przemienił wobec nich.
Jego odzienie stało się lśniąco białe, tak jak żaden na ziemi folusznik
wybielić nie zdoła. I ukazał się im Eliasz z Mojżeszem, którzy rozmawiali z
Jezusem.
Wtedy Piotr rzekł do Jezusa: «Rabbi, dobrze, że
tu jesteśmy; postawimy trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i
jeden dla Eliasza». Nie wiedział bowiem, co powiedzieć, tak byli przestraszeni.
I zjawił się obłok, osłaniający ich, a z obłoku
odezwał się głos: «To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie!». I zaraz potem,
gdy się rozejrzeli, nikogo już nie widzieli przy sobie, tylko samego Jezusa.
A gdy schodzili z góry, przykazał im, aby nikomu
nie rozpowiadali o tym, co widzieli, zanim Syn Człowieczy nie powstanie z
martwych. Zachowali to polecenie, rozprawiając tylko między sobą, co znaczy
„powstać z martwych”.
Komentarz
Na górze Tabor podczas
przemienienia światło pokazuje uczniom, kim naprawdę jest Jezus. To ma być
umocnienie dla uczniów przed „zgorszeniem krzyża”. Wszystko to, co ujrzeli, nie
może być jednak przedmiotem jakichś spekulacji czy plotek. Dopiero śmierć i
zmartwychwstanie Jezusa będą właściwym wyjaśnieniem tych wydarzeń. „Pracuj,
trudź się, znoś także cierpienia i udręki, abyś przez czystość i piękno dobrych
dzieł mógł osiągnąć w miłości to, co oznaczają jaśniejące szaty Pana” – mówił
św. Augustyn. Tak naprawdę nasza duchowa obecność na górze Tabor jest
przygotowaniem do trudu życia apostolskiego, do trudu dawania świadectwa.
21.02.2021r. I Niedziela Wielkiego Postu
Liturgia Słowa:
Rdz 9, 8-15, Ps 25, 4-5.
6-7bc. 8-9, 1 P 3, 18-22
Słowa Ewangelii
według Świętego Marka
Duch wyprowadził Jezusa na pustynię. A przebywał
na pustyni czterdzieści dni, kuszony przez Szatana, i był ze zwierzętami,
aniołowie zaś Mu służyli.
Gdy Jan został uwięziony, Jezus przyszedł do
Galilei i głosił Ewangelię Bożą. Mówił: «Czas się wypełnił i bliskie jest
królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię!».
Komentarz
„Nawracajcie się” – to wezwanie
odnosi się do całego człowieka. Dotyka jego mentalności i działania. Nawrócenie
to przede wszystkim odpowiedź na wezwanie Boga, to zmiana swojego życia oraz
słuchanie Pana, bo On najlepiej wie, co dla nas jest najważniejsze. To ukierunkowanie
na Boga i bliźniego, a nie na to, co dla nas jest najlepsze tu i teraz. Z
nawrócenia rodzi się nowe życie, nowa, głębsza relacja z Bogiem, z drugim
człowiekiem. Czasem ta nowa droga oznacza wyrzeczenia, podjęcie trudów i
zmagań, które stają się naszą pustynią. Ale by iść dalej za Jezusem, trzeba się
wciąż nawracać, ciągle korygować swoje myślenie, a czasami nawet rezygnować z
wygodnych przyzwyczajeń. To nie jest łatwe.
14.02.202 r. VI Niedziela Zwykła
Liturgia Słowa:
Kpł 13, 1-2. 45-46, Ps
32, 1-2. 5 i 11, 1 Kor 10, 31 – 11, 1
Słowa Ewangelii
według Świętego Marka
Pewnego dnia przyszedł do Jezusa trędowaty i
upadłszy na kolana, prosił Go: «Jeśli zechcesz, możesz mnie oczyścić». A Jezus,
zdjęty litością, wyciągnął rękę, dotknął go i rzekł do niego: «Chcę, bądź
oczyszczony!». Zaraz trąd go opuścił i został oczyszczony.
Jezus surowo mu przykazał i zaraz go odprawił,
mówiąc mu: «Bacz, abyś nikomu nic nie mówił, ale idź, pokaż się kapłanowi i
złóż za swe oczyszczenie ofiarę, którą przepisał Mojżesz, na świadectwo dla
nich».
Lecz on po wyjściu zaczął wiele opowiadać i
rozgłaszać to, co zaszło, tak że Jezus nie mógł już jawnie wejść do miasta,
lecz przebywał w miejscach pustynnych. A ludzie zewsząd schodzili się do Niego.
Komentarz
W Starym Przymierzu człowiek
trędowaty był wykluczany ze społeczeństwa ze względu na swoją chorobę.
Tymczasem Jezus czynił inaczej. Pozwolił trędowatemu podejść do siebie. Sam go
też dotykał. Postępując tak, wskazał nam kierunek, w jakim mamy iść. Pokazał,
że nie tylko wiara, ale także miłość czynna powinna być obecna w naszym życiu.
Jakże wielu ludzi szuka dziś dotknięcia przepełnionego miłością. Jak wiele jest
do zrobienia.
Panie Jezu, pragnę być narzędziem Twojej
miłości. Niech moje życie będzie przepełnione Twoją Ewangelią i miłością do
drugiego człowieka.